1. Wspomnienia bywają boleśniejsze od teraźniejszości.

Jak zawsze około szóstej rano budzi mnie mój kochany skarb, Finnick. Odkąd wróciłam z nim ze szpitala, budzi się dokładnie o tej porze. Najpierw pomyślałam, że to ma jakiś związek z jego ojcem, na przykład, że umarł o tej samej godzinie, ale to raczej niemożliwe.
Biorę małego Finnisia na ręce i lekko kołyszę. Przez okno w pokoiku syna widzę tak dobrze znaną mi plażę. Przypominam sobie zupełnie inne miejsce, inny czas... Wszystko wokół rozmazuje się i nagle jestem na plaży.

- Annie! Halo?! ZIEMIA DO ANNIE! - wrzeszczy chłopak siedzący obok mnie.
- Och, przepraszam... Znowu to widzę. - odpowiadam nieco strapiona.
- Daj spokój! Ani mnie, ani tobie TO przecież nie grozi! - mówi lekceważąco Finnick Odair.
- Tak?! A pamiętasz tego dwunastolatka, rok temu? On myślał to samo!
- Annie... - chłopak jak zwykle, kiedy próbuje mnie uspokoić, otacza mnie ramieniem i przyciąga bliżej siebie. - Posłuchaj. Nawet jeśli któreś z nas zostanie wylosowane, to po prostu wygra i tu wróci.
Zastanawiam się chwilę nad sensem jego słów. Wygrać igrzyska? Mam dopiero trzynaście lat... Nie. Nie dałabym rady.
- Chodźmy już. Zaraz dożynki. - przypomina chłopak.

Obraz ponownie się rozmazuje. Znajduję się na peronie Czwórki. Z ekskluzywnego pociągu wychodzi opalony czternastolatek. Wokół piszczy tłum jego fanek. Krzyczę do niego, jednak on nawet nie spogląda w moją stronę. Idzie natomiast w kierunku skrzeczących dziewczyn....

No i znowu zmiana.

Teraz siedzę na aksamitnej kanapie w Pałacu Sprawiedliwości. Wysoki osiemnastolatek wbiega do pokoju i wpada w moje ramiona.
- Wygraj to. Zrób to dla mnie. - szepcze.

Ach, mam już tego dość! ILE RAZY JESZCZE ZMIENI SIĘ MIEJSCE?!

Teraz jestem w pustym, szarym pokoju, przypominającym więzienie. Chwilę później wchodzi tam jakaś dziewczyna... Katniss.
- Gdzie on jest?! Czemu nie przyszedł tu razem z tobą?! - krzyczę, zanim dziewczyna wydusi choćby słowo.
- Annie... Posłuchaj. - zaczyna.
I wtedy wszystko pojmuję.
- On nie wróci... Prawda? - pytam.
- Tak mi przykro. Przepraszam... - Katniss próbuje mnie pocieszyć, choć i ona ma oczy pełne łez.
To koniec. - myślę.

Nareszcie wracam. Stoję w niebieskim pokoju, pełnym zabawek. Trzymam na rękach malutkiego Finnicka, którego kładę w łóżeczku i pośpiesznie idę do telefonu. Wykręcam tak dobrze znany mi numer.
- Halo? - odzywa się znajomy, nieco zaspany głos w słuchawce.
- To ja. - witam się krótko.
- Annie? Wiesz, że jest szósta rano?
- DLACZEGO ON ODSZEDŁ?! DLACZEGO WYJECHAŁ NA TĄ GŁUPIĄ, BEZNADZIEJNĄ MISJĘ?! MÓGŁ PRZECIEŻ ZOSTAĆ! BYŁBY TU TERAZ ZE MNĄ I RAZEM BAWILIBYŚMY SIĘ Z SYNKIEM, LUB JEDLIBYŚMY ŚNIADANIE! DLACZEGO?! - wybucham nagle.
- Już dobrze... Spokojnie... Chcesz przyjechać? - pyta mnie Katniss
- Tak. Chcę... Przyjedź po mnie... - odpowiadam przez łzy.
- Dobrze. Spakuj siebie i Finnicka. Będę z Peetą za pół godziny.
- To pa. - żegnam się, po czym odkładam słuchawkę. Dobrze, że na świecie są jeszcze ludzie tacy jak Katniss, Peeta czy Johanna, którzy nie uważają mnie za skończoną wariatkę.